Η κοινωνική απομόνωση και η μοναξιά στην Τρίτη Ηλικία

(EUROSTAT, 2017)
Ως κοινωνική απομόνωση ορίζεται ο χαμηλός βαθμός κοινωνικοποίησης, ο οποίος προσδιορίζεται ποσοτικά και ποιοτικά. Όταν ένα άτομο είναι κοινωνικά απομονωμένο έχει λίγες κοινωνικές επαφές, δεν αναλαμβάνει πολλούς κοινωνικούς ρόλους, ενώ απουσιάζουν από τη ζωή του σχέσεις αμοιβαιότητας και εμπιστοσύνης (De Jong Gierveld, Keating and Fast, 2015; Keating and Scharf, 2012).
Η μοναξιά είναι διαφορετική από την κοινωνική απομόνωση. Η μοναξιά συνδέεται με την αντίληψη που έχει το άτομο σχετικά με την αλληλεπίδραση του με τους άλλους (De Jong Gierveld, Keating and Fast, 2015; Keating and Scharf, 2012). Ένα κοινωνικά απομονωμένο άτομο είναι πιο πιθανό να αισθάνεται μοναξιά. Ωστόσο, ένα άτομο μπορεί να νιώθει μοναξιά ακόμα και όταν βρίσκεται συντροφιά με άλλους.
- στην Ευρώπη έως και το 50% των ατόμων άνω των 60 ετών βρίσκονται σε κίνδυνο κοινωνικής απομόνωσης.
- περίπου το 1/3 των ατόμων Τρίτης Ηλικίας θα βιώσει κάποιο βαθμό μοναξιάς αργότερα στη ζωή (Ibrahim, Abolfathi Momtaz and Hamid, 2013; Grenade and Boldy, 2008).
Οι συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσης και της μοναξιάς

- είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν κάποιο χρόνιο νόσημα
- έχουν αυξημένο κίνδυνο νοσηρότητας και θνησιμότητας σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη αιτία
- κάνουν πιο συχνές εισαγωγές στα νοσοκομεία και έχουν μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας
- την εξασθένιση της γνωσιακής λειτουργίας κατά 60% (Διαδικασία κατά την οποία λαμβάνουμε, επεξεργαζόμαστε, απομνημονεύουμε και χρησιμοποιούμε πληροφορίες)
- την εμφάνισης άνοιας
- τα αυξημένα επίπεδα κατάθλιψης και αυτοκτονίας
Οι συνέπειες στην υγεία των ατόμων που νιώθουν μοναξιά ή/και είναι κοινωνικά απομονωμένα είναι συγκρίσιμες με εκείνες του καπνίσματος, της παχυσαρκίας, της καθιστικής ζωής και της υπέρτασης.